اول :
کشور پهناور مصر در شرایط ویژه ای قرار گرفته است. عزیز مصر خواب عجیبی دیده و و بواسطه دیدن آن خواب، شدیداَ پریشان و نگران است. همه علما و اهل دانش مصر، به قصر پادشاه فرا خوانده شده اند، تا شاید تعبیری برای این خواب عجیب بیابند. اما هیچکدام از تعابیر ارائه شده قابل قبول و پذیرش نیستند. همگی مستأصل و درمانده شده اند.
یوسف صدیق (علیه السلام) سالهاست گرفتار زندان مصر است. تحمل زندان و دشواری آن، تاوان حفظ عفت و پاکدامنی اوست. اما گویا به خواست خدا زمان رهایی فرارسیده است و مشیت الهی بر آن است که این بنده درست کردار، در نهایت عزت و سربلندی از زندان آزاد شود. ساقی میگساری و شرابخواری پادشاه که خود روزگاری در زندان، گرفتار و مدتی با یوسف (علیه السّلام) همدم و هم سلول بوده است و اینک سالهاست او را فراموش کرده است، با دیدن عجز و درماندگی پادشاه و دانشمندان مصر در تعبیر خواب، بناگاه به یاد یوسف (علیه السّلام) می افتد و به یاد می آورد که روزی چگونه خوابش به نیکویی و راستی توسط یوسف (علیه السّلام) تعبیر شده است و با محقق شدن تعبیر یوسف (علیه السّلام)، او از کنج زندان به قصر پادشاه و همدمی با شخص شاه رسیده است.
موضوع را با عزیز مصر درمیان می گذارد و به دستور عزیز، یوسف (علیه السلام) را از زندان را به نزد او می آورند. پادشاه خواب خود را برای یوسف (علیه السّلام) بازگو می نماید و یوسف (علیه السلام) نیز آن را تعبیر می کند و تعبیر او معقول و مورد پذیرش همگان قرار می گیرد. بنابراین این تعبیر پس از چند سال وفور نعمت و رونق کشاورزی و بهبود درآمد کشور، مردم بواسطه خشکسالی و از بین رفتن محصولاتشان، شدیداً دچار قحطی و کمبود خواهند شد و روزگار برای آنان تنگ خواهد شد. باید فکری کرد و تدبیری اندیشید. هر کس پیشنهادی دارد و برای نجات کشور از بحران پیش رو، راهکارهای ارائه می نماید. اما هیچکدام قابل قبول و اجرا نیستند. در این میان برنامه پیشنهادی یوسف (علیه السّلام) ویژگی خواصی دارد. هم معقول و قابل اجراست و هم قادر به حل مشکلات کشور خواهد بود. همگان نظر یوسف (علیه السّلام) را تصدیق می نمایند.
اینک، یوسفی که تا دیروز زندانی حکومت و مورد غضب پادشاه بود، چنان نزد عزیز مصر در نظر مردم، عزیز و محترم است که همگی او را می ستایند و او را « ناجــی کشور » می دانند.
دوم :
مشکلات فرارو و بحران پیش آمده در کشور مصر، مدیریتی توانمند و کاردان مطلبد که بتواند با برنامه ریزی دقیق و اتخاذ راهکارهای علمی و صحیح و نیز نظارت و کنترل دقیق، کشور را از بحران نجات دهد. عده ای که فاقد صلاحیت لازم هستند، به طمع سوء استفاده از «شرایط بحرانی» کشور و رسیدن به منافع شخصی خود را نامزد می نمایند. یوسف (علیه السّلام) نیزخود را برای این مسئولیت خطیر نامزد می نماید و از پادشاه می خواهد او را مسئول و عهده دار این کار نماید. پادشاه او را بر می گزیند و تمام منابع و امکانات مالی و اقتصادی کشور و نیز مدیریت خزانه مصر در اختیار یوسف (علیه السّلام) قرار می دهد. و یوسف (علیه السّلام) به مدد «امانتداری» و «کاردانی» خود مدیریت بحران را بعهده می گیرد:
«رب اجعلنی علی خزائن الارض انی حفیظ علیم» (سوره یوسف آیه ۵۵)
سوم :
اگر علیرغم تمام برنامه ریزی ها و اقدامات ارزشمندی که تاکنون در ایران اسلامی به منظور بهبود و وضعیت اقتصادی کشور و تامین زندگی مناسب برای مردم و بالا بردن شاخص های رفاه در جامعه انجام شده است، همچنان تنگناهای اقتصادی و دشواریهای معیشتی عرصه را برای اکثریت مردم بویژه اقشار آسیب پذیر و به تعبیر امام (ره) «پا برهنه ها» تنگ نموده است، اگر هنوز هم هر از چندگاهی، بحرانی در حوزه تولید و توزیع و تامین اقلام اولیه و مورد نیاز مردم توان کشور را به خود مشغول می نماید و مردم را به اعتراض و دولت را به چالش می کشاند، اگر علیرغم تمام امکانات، منابع و پتانسیل های موجود کشور بویژه در حوزه نفت و گاز و معادن غنی زیر زمینی و نیزموقعیت استراتژیک جغرافیایی، نیروی انسانی فراوان و مستعد، تنوع شگفت انگیز آب و هوا و شرایط اقلیمی، زیر ساختهای مهیای صنعتی، جایگاه ممتاز بین المللی و … هنوز هم مشکلاتی چون بیکاری، گرانی، فقر و… از واقعیتهای جامعه ما هستند و…، باید بپذیریم و اعتراف کنیم که علاوه بر دهها فاکتور و توجیه قابل قبول داخلی و خارجی، برخی سوء مدیریت ها و کوتاهی بعضی مدیران اجرایی کشور در بروز چنین معضلاتی بی تاثیر نبوده است.
اگر مدیریت کلان کشور در هر سطحی بویژه مدیریت اقتصادی کشور و به تعبیری دیگر «بیت المـال» به دست مدیرانی سپرده شود که علاوه بر داشتن «علم» و «دانش» کافی و نیز آگاهی از آخرین و پیشرفته ترین متدها و نظریه های اقتصادی، به زیور «امانتداری» نیز آراسته باشند، قطعاً وضعیت کشور بهتر از وضع کنونی خواهد شد.
آنچه از ناحیه برخی سوء مدیریتها به سر اقتصاد کشور آمده است، یا ناشی از ضعف علمی و فقدان برنامه و استراتژی مدیرانی ناآگاه و ناکارآمد و شاید بی کفایت بوده است و یا مربوط به ضعف تقوا و امانتداری آنان. حیف و میل بیت المال، هزینه کردن لجام گسیخته و همراه با ریخت و پاش ثروت ملی، باند بازی اقتصادی، استفاده از رانت اطلاعاتی در سرمایه گذاری اقتصادی، فدا نمودن اولویت های اقتصادی برای رسیدن به منافع شخصی و گروهی و… از آسیب های جدی مدیریت اقتصادی کشور ماست.
اگر عزم ملی بر آن است که اقتصاد کشور سامان پذیرد و معیشت مردم آبرومندانه تامین گردد، راهی نیست جز سپردن بیت المال مملکت به افرادی که چون یوسف (علیه السّلام) هم «حفیظ» و «امانتدار» اند، هم «علیم» و «کاردان»
منبع: سایت راسخون